فیزیولوژی سازگاریهای در ارتفاع
وقتی به ارتفاعات بالاتر از سطح دریا صعود کنیم وزن اتمسفر،فشاربارومتر(93/20)کاهش می یابد. درصد اکسیژن هوا نیز به مقدار 93/20% ثابت باقی مانده ،لیکن تعداد مولکول های آن درهر واحد حجم کم میشود. این بدان معنی است که وقتی درارتفاع قرار می گیریم،برای آنکه بتوانیم همان تعداد ملکولهای اکسیژن رادر تنفس درسطح دریا دریافت میکنیم از هوا بگیریم باید بر تنفس خود بیفزاییم.دلیل اصلی تنزل عملکرد تنفس درارتفاع درنتیجه کم شدن فشار سهمی اکسیژن می باشد.کم شدن فشار اکسیژن در نتیجه هیپوکسی،یعنی کمبود اکسیژن کافی است ظاهرا"این کمبود اکسیژن سبب تحریک سازوکار فیزیولوژی سازگاری به ارتفاع می گردد.
1) افزایش تهویه ریوی (پر تهویه ای):این واکنش با رسیدن به ارتفاع وخیلی سریع (درچند ساعت) بوقوع پیوسته ودراولین روزها بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرد،سپس بعداز مدت تقریبا"یک هفته ثابت خواهد شد. مهمترین نتیجه افزایش تهویه ریوی عبارت است از افزایش فشار اکسیژن کیسه های هوایی است.این تغییر سبب اشباع بیشتر هموگلوبین بااکسیژن خواهد شد.البته افزایش تهویه ریوی،انیدریک کربنیک بیشتری به خارج دمیده شده وبه این ترتیب سبب کاهش ونیز کاهش غلظت وخواهد
2)افزایش تعداد گلبول های قرمز وتراکم هموگلوبین خون:این واکنش نیزدرهفته های توقف درارتفاع سریع بوده ولی پس ازآن به تدریج کم می شود.درنتیجه واکنش افزایش اکسیژن خون سرخرگی است .
3)دفع بی کربنات ()درادرار:هماهنگی وتعادل این واکنش چندین روزبه طول می انجامداگرچه این سازو کارخود بخودنقشی درتامین اکسیژن بازی نمی کند لیکن وظیفه اصلی آن نگهداری ( PH)خون در جهت افزایش وبالعکس ،دفع بی کربنات (PH)خون درجهت کاهش سوق خواهد داشت.
4)تغییرات سطح بافتی:این تغییرات شامل الف)افزایش تراکم میوگلوبین ،افزایش دانسیته ،افزایش مویرگی عضله وبافت،تغییرا ت آنزیمی که همگی به بالا رفتن ظرفیت اکسیداسیون می انجامد.البته این تغییرات سلولی به زمان بیشتری نیاز داردودرواقع تغییرات بافتی موقعی رخ میدهد که شخص مدت طولانی درنواحی خیلی مرتفع زندگی کند.موارد فوق از تغییرات فیزیولوژی مهمی است که هنگام کمبود اکسیژن (یعنی شرایط هیپوکسی )کمک قابل ملاحظه ای دررساندن اکسیژن به بافت خواهد کرد .شخص که اقامتی 3الی 4هفتگی درارتفاع داشته باز می گردد،تغییرات ساوگاری درارتفاع را تقریبا" دردوتا چهار هفته از دست خواهد داد.
